Sharduul: ( Charles Hugo's Pride )
Sharduul was onze tweede reu en eigenlijk is de korte tijd dat hij bij ons mocht zijn één triest verhaal. Het geluk is niet met hem geweest en de dingen die Sharduul zijn overkomen hebben een behoorlijke impact gehad op onze beleving van het houden van Duitse Doggen plus teleurstellingen opgeleverd in bepaalde mensen. Echter heeft het ons niet ontmoedigd en eerder aangezet om door te gaan en het anders/beter te doen. In de tijd dat wij Sharduul hadden en Shanti bij ons is gekomen, hebben wij onze kennelnaam aangevraagd. Wij kregen de bevestiging en papieren thuis in de week dat Sharduul was gestorven.
Sharduul betekend gestreepte tijger.
Maar eerst naar het begin van het verhaal. Shendor was ziek, had niet lang meer te leven, we wisten niet hoelang maar het liep ten einde. Linda volgde al een tijdje Prins Le Nichoir en op den duur kwam ze er achter dat er een nestje van Prins in Nijmegen lag. We kwamen in contact met deze mensen maar alle pups waren al verkocht. Tenminste van de zeven pups die volgens deze mensen geboren waren leefde er nog vier. Eén van de puppen bleef qua groei behoorlijk achter, die was nog niet verkocht maar het zag er naar uit dat deze het sowieso niet ging halen. Dat is ook gebleken, deze is ingeslapen toen ze vier tot vijf weken oud was. De mensen die Sharduul zouden kopen hadden niets van zich laten horen en daarom konden wij als wij interesse hadden alsnog een pup van Prins kopen. Daar hebben we ook toe besloten en Sharduul is in ons gezin gekomen. Vanaf de dag dat hij een poot bij ons binnen had gezet was hij thuis. Shendor leefde nog en vond alles best. Sharduul mocht bij hem slapen alleen spelen was er niet bij. Shifra moest er even aan wennen en begon daarna steeds meer met hem te spelen. Koos, onze kat die toen 17 jaar oud was, heeft Sharduul geleerd hoe je met katten moet omgaan. Sharduul hield alleen geen rekening met zijn grootte en zijn gewicht. Wij hebben Koos regelmatig onder hem vandaan moeten halen. Sharduul zat netjes en braaf op zijn plaats, niets aan de hand dus, tot wij een gesmoorde miauw hoorde. Sharduul zat op zijn gemak met zijn gat op Koos en keek met zijn meest onschuldige blik ons aan. Toen wij Sharduul 10 dagen hadden moesten we naar de dierenarts voor de inentingen en een algehele check. Onze dierenarts constateerde vrijwel direct dat hij een gebitsafwijking had. Ruim anderhalve centimeter verschil tussen onder- en bovenkaak. Wij waren enthousiast gemaakt om te gaan showen en we kregen ook steeds meer plannen om te gaan fokken. Alles was in één klap weg. Shendor die binnenkort zou sterven, en een reu waarbij wordt afgeraden om ermee te fokken.
Om een lang verhaal in te korten, we zijn met hem naar een gespecialiseerde dierenarts gegaan om te kijken of er iets te redden valt. Er waren mogelijkheden maar geen garanties, zijn onderste hoektanden drongen in het gehemelte en daar zou Sharduul problemen mee krijgen. Eigenlijk hadden de hoektanden van zijn melkgebit verwijderd hebben moeten worden. Dit was iets waar de fokker van op de hoogte was maar deze heeft onze jongste zoon, die toen elf jaar oud was de schuld van gegeven. Hij zou teveel met een trektouw met Sharduul hebben gespeeld en daarmee zijn gebit hebben verknald. Helaas kwamen wij pas twee en een half jaar later erachter dat de fokker van Sharduul dit verhaal aan mensen had verteld. Wij hebben nooit met andere mensen hierover gesproken, de fokker had ons verzocht om er met niemand over te praten en later bleek dat hij zelf zijn straatje schoon heeft willen vegen door onze zoon de schuld in de schoenen te schuiven. Maar goed, het feit lag er en we moesten iets doen voordat Sharduul last ging krijgen. Hij kreeg een heuse beugel aangemeten en deze duwde de onderste hoektanden opzij, naar buiten. Op deze wijze was er een mogelijkheid dat het onderste gedeelte van de kaak nog enigzins de juiste lengte kon krijgen maar dat in ieder geval de hoektanden niet meer in het gehemelte konden prikken. Uiteindelijk is dat ook gebeurd, de hoektanden stonden netjes op hun plaats en de ruimte tussen boven- en onderkaak was gekrompen tot een paar millimeter. Of het helemaal goed zou zijn gekomen, we zullen het nooit weten, Sharduul is twee weken naar zijn eerste verjaardag gestorven. Hij was toen nog in de groei en zijn hoofd was nog volop in ontwikkeling.
Sharduul zelf was een vrolijk nootje, had altijd goeie zin en was een echte clown. Niet dat ie dat bewust deed maar op diverse fora heeft ie een paar maanden op één gestaan met grappige foto's. In de tijd dat wij Sharduul hadden hebben wij twee katten erbij gekregen. Koos was vlak naar Shendor gestorven en we moesten weer een kat hebben om de muizen en ratten te vangen op 't Brökske. Het werden er twee, twee rode broertjes die later zusjes bleken te zijn. Waren geen honden gewend en het blazen was niet van de lucht. Iedere hond had respect en liet ze verder met rust, uitgezonderd Sharduul. Die stak zelfs zijn hoofd in de ruimte onder de klimpaal waar de katten inzaten. Geen weg meer naar buiten en de katten waren binnen no-time gewend aan Sharduul. Deze band met de katten is ook altijd gebleven. Op het einde van Sharduuls leven kreeg hij diarree en moest later ook braken. Het was toen erg heet en wij hadden 's maandags contact opgenomen met de dierenarts. De assistente gaf aan dat meer honden in deze warme periode hier last van hadden en als Sharduul bleef drinken dan zou het vanzelf over gaan. De volgende morgen vonden wij Sharduul op de grond, hij was in shock en kon niet meer overeind, zitten of opstaan. Direct de dierenarts gebeld en naar de praktijk gereden. Daar kreeg hij een infuus en knapte zienderogen op. Helaas werd de dienst overgenomen door een andere dierenarts die, nadat Sharduul zijn infuus had losgetrokken, deze niet meer wou aanbrengen. Onderstaand kunt u een linkje vinden naar dat verhaal met de uitslag van het medisch tuchtcollege. In het kort komt het erop neer dat Sharduul door nalatigheid van deze dierenarts is gestorven.
Sharduul was een vrolijke Dog, hij kon met iedereen overweg en was komisch door zijn onbenulligheid. De dingen die wij met hem hebben meegemaakt hebben ons doen besluiten om door te gaan met de Duitse Dog. Hem was geen lang leven gegund en nu, zelfs ruim naar een jaar na zijn overlijden komen dingen naar boven die nog steeds pijn doen en waardoor wij en Sharduul nog niet de rust hebben gevonden. Het is niet de bedoeling om hier mensen te veroordelen maar het is wel een eerlijk verhaal, niets meer en niets minder dan de feiten zoals die zich hebben afgespeeld en die zich nu nog afspelen. Sharduul heeft er niets meer aan, echter wij zullen net zo lang voor gerechtigheid blijven knokken als nodig is. Voor Sharduul, voor onszelf maar ook voor anderen die dit soort dingen is overkomen. Het is een waarschuwing dat men niet altijd blind kan vertrouwen op dierenartsen en fokkers. Het gaat niet alleen om de problemen het gaat er ook om hoe men die oplost. Een fokker kan niet garanderen dat zijn honden oud worden of altijd gezond blijven, een dierenarts kan fouten maken, het gaat erom hoe men hier achteraf mee omgaat.
Eerste uitspraak Veterinair Tuchtcollege.